Better to write for yourself and have no public, than to write for the public and have no self. -Cyril Connolly (1903-1974)
Monday, July 26, 2010
"Tak semua manusia sempurna"
"Tak semua manusia sempurna!". Biasakan kita dengar ungkapan begini? Inilah kata-kata yang hanya keluar daripada orang-orang yang merugi. Saya ingin bertanya para pembaca dengan satu soalan, "Adakah manusia yang sempurna?"
Kesempurnaan itu hanya milik Allah S.W.T. Sedangkan ar-Rasul S.A.W. yang mulia juga tidak terlepas daripada melakukan kesalahan-kesalahan. Sekali lagi saya ulang, Nabi S.A.W. juga melakukan kesalahan, bukan dosa. Saya tak mahu ada kontroversi yang tak sepatutnya di sini kerana maksud tulisan saya kali ini bukan untuk membahas status kemaksuman Nabi kita yang mulia. Bukti Nabi S.A.W. pernah melakukan kesalahan ada direkodkan Allah yang Maha Sempurna dalam surah 'Abasa. Boleh semak sebab nuzul (penurunan) potongan ayat-ayat pertama daripada surah itu.
Sekarang mari kita bincangkan sebab-sebab biasa mengapa orang mengungkapkan kata-kata yang sungguh tak logik ini - "tak semua manusia sempurna". Saya akan bukakan satu senario yang biasa untuk anda sama-sama fikirkan tentang sebab-sebab yang biasa mengapa orang mengeluarkan kata-kata tersebut.
Penulis: "Kamu tak nak cuba bertudung ke?"
Perempuan Muslim 1: "Apa gunanya pakai tudung, kalau hati busuk. Suka benci dan mengata orang lain. Iman tu letaknya kat hati."
Penulis: "Kalau macam tu, jadilah perempuan yang bertudung dan berhati bersih. Tak membenci dan tak mengata orang lain."
Perempuan Muslim 1: "Tak semua manusia sempurna."
Penulis: "Saya tak mintak kamu menjadi sempurna. Saya hanya mintak kamu berhijab dan menjaga lidah."
Perempuan Muslim 1: "TAK SEMUA MANUSIA SEMPURNA."
Penulis: "Ada ke manusia yang sempurna??"
Kita tak harus jadi manusia yang bodoh. Dalam senario di atas, ada satu jenis kebodohan yang ingin saya utarakan. Kebodohan yang saya maksudkan ialah apabila kita mengharamkan kebaikan ke atas diri kita atas kelemahan orang lain.
Kalau kita lihat perempuan Muslim 1 tadi, dia telah mengharamkan dua jenis kebaikan yang sangat-sangat dituntut agama ke atas dirinya iaitu menutup aurat dan menjaga lidah hanya kerana ada orang-orang bertudung yang lemah dan tidak dapat menjaga lidah mereka. Bila dicadangkan untuk bertudung, dibawanya isu orang-orang yang bertudung tetapi tak dijaga lidahnya. Bila diminta menjaga lidahnya, beralasankan "tak semua manusia sempurna" pula.
Setidak-tidaknya, di akhirat nanti, perempuan-perempuan yang bertudung tetapi tidak menjaga lidah hanya akan diazab akibat keceluparan lidah mereka. Tetapi, kita yang tak menutup aurat dan tak mahu pula menjaga lidah akan menerima dua jenis azab. Na'uzubillah. Azab Allah itu sangat pedih. Jangan main-main. "Dan cukuplah (neraka) Jahannam itu sebagai tempat penyeksaan." (an-Nisa': 55)
Ingat, lima kali dalam al-Quran Allah S.W.T. berfirman, "La taziru wazirun wizrata ukhra" yang bermaksud, "Tidaklah seorang penanggung dosa itu menanggung dosa orang lain." Kenapa harus kita jadi bodoh dengan mengharamkan kebaikan ke atas diri kita atas dosa orang lain? Kita yang rugi. Kita yang rugi di dunia, dan di akhirat.
Islam menuntut ummatnya supaya sentiasa berusaha ke arah kesempurnaan dan sentiasa bertaubat di atas segala kekurangan dan kelemahan. Dengan terus-terusan berusaha ke arah pola kesempurnaan, kita akan jauh daripada pola kemaksiatan. Dan dengan menjauhkan diri daripada pola kemaksiatan, datanglah melimpah ruah rahmat dari Tuhan. Dan dengan itu, hakikatlah satu kebahagiaan.
wAllahu 'alam
Thursday, July 22, 2010
Jawatan: Antara amanah dan bermewah-mewah II
"Saya tertarik apabila membaca membaca kisah al-Imam al-Nawawi (631-676H) yang diminta oleh Raja pada zamannya al-Malik al-Zahir untuk memberikan fatwa bagi mengharuskan Raja mengambil harta rakyat untuk digunakan memerangi musuh yang mengancam negara iaitu tentera Tatar. Tujuan itu pada zahirnya baik kerana mempertahankan negara dari ancaman musuh. Harta itu pun hendak digunakan untuk keperluan jihad.
Namun ramai ulama yang telah dibunuh ketika itu kerana enggan mengeluarkan fatwa berkenaan. Al-Nawawi juga enggan menulis surat sokongan terhadap tindakan Raja Zahir itu sekalipun beliau tahu pengambilan harta itu untuk kepentingan negara juga.
Apabila Raja bertanya kepada beliau mengapa beliau enggan menyokong? Beliau menjawab: Setahu saya engkau dahulunya seorang hamba, tidak mempunyai harta. Kemudian Allah memberikan kurniaan kepadamu lalu diangkat engkau menjadi seorang raja. Aku dengar engkau memiliki seribu hamba lelaki yang setiap mereka memiliki talipinggang daripada emas. Engkau juga ada memiliki dua ratus hamba perempuan, dan setiap mereka memiliki sebekas perhiasan. Jika engkau belanjakan itu semua, sehingga hamba-hamba lelakimu hanya memakai tali pinggang kain, dan hamba-hamha perempuanmu hanya memakai baju tanpa perhiasan, juga baitul mal sudah tiada simpanan wang, harta dan tanah lagi, maka aku akan fatwakan untukmu keharusan mengambil harta rakyat itu. Sesungguhnya yang menolong jihad dan selainnya ialah penyerahan diri kepada Allah dan mengikut jalan nabiNya s.a.w. ." - sedutan daripada artikel Dr. MAZA "Agama Bukan Candu untuk Mengkhayalkan Orang Miskin".
Sambung baca di sini.
Thursday, July 15, 2010
Jawatan: Antara amanah dan bermewah-mewah
Tuan Guru Nik Abdul Aziz Nik Mat pernah diminta untuk memberi komen tentang keadaan Saidina Umar Abdul Aziz yang menolak untuk menunggang kuda yang diberikan kepadanya sebagai kenderaan rasmi ketika beliau dilantik sebagai khalifah. Saidina Umar ketika itu sebaliknya memilih untuk terus menggunakan keldainya sebagai kenderaan, walaupun beliau sudah bergelar khalifah Islam. Dan Tuan Guru ternyata terharu dengan soalan itu.
Entah apa yang dikecewakan oleh Tuan Guru. Sedangkan dia sendiri menggunakan kereta Protonnya untuk berulang-alik ke pejabat menteri besar hari-hari. Mungkin Tuan Guru terharu kerana beliau masih lagi menggunakan kereta Mercedes kerajaan negeri untuk perjalanan jauh.
Semoga Allah tetapkan hati beliau di atas jalan-Nya.
wAllahu 'alam
Tuesday, July 13, 2010
Pengalaman Hj Jamaluddin di Gaza II
Kita sambung kisah kedua daripada perkongsian pengalaman Tuan Haji Jamaluddin Elias, sukarelawan kapal kemanusiaan Mavi Marmara dan juga Naib Presiden Yayasan Amal Malaysia.
Kisah 2: Kami sehidup semati
Ketika Gaza menghadapi serangan tentera rejim Zionis pada Disember 2008, Tuan Haji Jamaluddin bersama dengan 7 orang doktor datang menghulurkan bantuan di bawah payung Yayasan Amal Malaysia. Suatu petang, Tuan Haji bersama beberapa orang doktor. membuat rondaan ke khemah-khemah yang menempatkan anak-anak yang diyatim-piatukan oleh tentera Zionis laknatullah pada perang tersebut. Rondaan tersebut bertujuan untuk memastikan anak-anak itu berada dalam keadaan yang okay dan untuk memberikan selimut kepada mereka. Gaza berada dalam musim sejuk ketika itu. Suhu kadang-kala mencapai takat beku.
Di samping selimut dan peti pertolongan cemas, Tuan Haji membawa bersamanya sebekas gula-gula sebagai buah tangan lawatannya ke khemah anak-anak yang dilindungi Allah S.W.T. tersebut. Mereka pun menyelak pintu khemah yang pertama. Tuan Haji mengucapkan salam sambil tersenyum melihat lebih kurang 20 kanak-kanak yang tinggal di dalam khemah itu. Ada yang membalas salam dan senyuman beliau, ada yang masih leka bergurau, dan ada yang duduk diam sahaja.
Rombongan Tuan Haji pun mula mengeluarkan selimut untuk diberikan kepada kanak-kanak di situ. Lantas seorang anak lelaki yang berusia tidak lebih daripada 13 tahun bangkit ingin menyambut pemberian rombongan Tuan Haji. "JazakAllahu khair," ucap anak itu kepada Tuan Haji tanda terima kasih. Mungkin dia yang paling tua di kalangan anak-anak yatim yang tinggal di situ.
Kemudian, anak lelaki tadi cepat-cepat memanggil 'adik-adik'-nya. Mereka segera menyusun diri dalam kumpulan-kumpulan mengikut saiz badan. Yang bersaiz kecil disatukan dalam kumpulan yang sama; yang besar bersama yang besar. Satu selimut dikongsikan antara tiga hingga lima orang kanak-kanak. Mereka sibuk memastikan bahawa tiada siapa yang akan tidur kesejukan malam ini.
Tuan Haji kemudian mengeluarkan bekas gula-gula yang dibawanya tadi. Dia pergi ke kumpulan-kumpulan kecil anak-anak tadi. Setiap seorang Tuan Haji beri satu gula. Seronok anak-anak ini. Sebiji gula-gula tadi seolah-olah satu big treat untuk mereka. Tuan Haji terus memberi gula-gula tadi, berpindah daripada satu kumpulan kecil ke kumpulan kecil yang lain.
Apabila beliau tiba di kumpulan yang terakhir, gula-gula yang dibawa Tuan Haji telah habis meninggalkan seorang anak perempuan kecil tanpa gula-gula. Sayu mata anak itu. Apa yang membuat Tuan Haji Jamaluddin terharu adalah, setiap anak-anak dalam kumpulan anak perempuan tersebut dengan segera membuka bungkusan gula-gula masing-masing. Mereka cuba memecahkan gula-gula dengan gigi untuk diberikan sebahagian kepada anak perempuan kecil tadi. Apa yang berlaku ialah anak perempuan itu akhirnya mendapat lebih banyak gula-gula daripada kanak-kanak lain. Tiada siapa merungut. Mereka semua berpuas hati kerana tiada siapa yang tidak dapat merasa gula-gula Tuan Haji Jamaluddin.
Sekali lagi, mari kita bandingkan keadaan anak-anak yatim di bumi perjuangan itu dengan anak-anak kita yang tidak pernah kenal erti lapar.
wAllahu 'alam.
Pengalaman Hj Jamaluddin di Gaza
Ahad lepas, Allah telah memberi peluang kepada saya untuk bertemu dengan seorang daripada sukarelawan Mavi Marmara, Tuan Hj. Jamaluddin Elias. Beliau merupakan Naib Presiden Yayasan Amal Malaysia, salah sebuah humanitarian NGO di Malaysia.
Kisah yang ingin saya kongsikan bukanlah daripada pengalaman beliau ketika berlayar dengan kapal Mavi Marmara. Tiga kisah di bawah adalah sebahagian daripada pengalaman beliau di Gaza sewaktu peperangan Disember 2008. Waktu itu, beliau datang untuk memberi bantuan kemanusiaan di bawah payung Yayasan Amal Malaysia.
Kisah 1: "Kami mahu ummi, kami mahu abi."
Satu petang, setelah selesai bermesyuarat bersama sukarelawan-sukarelawan daripada segenap dunia, daripada pelbagai jenis organisasi, Tuan Hj Jamaluddin bersama beberapa rakan Yayasan Amal Malaysia pergi bersiar-siar mengambil angin. Tak jauh mereka berjalan, mereka melintasi longokan batu-bata dari rumah-rumah penduduk Gaza yang ranap dek bom Zionis.
Di atas runtuhan tersebut, ada beberapa orang anak-anak kecil yang sedang bermain-main. Tuan Haji dan rakan-rakan menghampiri kanak-kanak itu sambil memberi salam. Ketika Tuan Haji dan rakan-rakan sedang berusaha mendaki longokan batu-bata tersebut, terdengar suatu jeritan daripada seorang penduduk Gaza dalam lingkungan 40-an seolah-olah menegah perbuatan mereka. Tuan Haji tidak menghiraukan tegahan itu. Beliau benar-benar mahu bermesra dengan anak-anak bumi perjuangan itu.
Tuan Haji melutut di hadapan anak-anak itu dan dia sekali lagi memberi salam. Mereka menjawab dengan penuh ceria. Tuan Haji Jamaluddin menghulurkan tangan seolah-olah menawarkan dakapan kepada anak-anak itu. Seorang anak lelaki lantas merebahkan dirinya ke dalam dakapan Tuan Haji seraya bersuara, "Abi!". Laju mengalirkan air mata Tuan Haji. Seorang lagi si comel menerpa ke arah Tuan Haji dan beliau cepat-cepat melebarkan sebelah tangannya untuk menyambut anak itu ke dakapannya. Kanak-kanak yang lain juga cepat-cepat menuju ke arah kawan-kawan Tuan Haji yang lain. Sayup-sayup kedengaran rintihan suara, "Abi, abi".
Mereka ini adalah anak-anak yatim Gaza. Lelaki yang cuba menegah Tuan Haji dan rakan-rakan daripada mendekati anak-anak ini tadi sudah pun menjangkakan perkara begini akan terjadi. Anak-anak ini rindu belaian ayah dan ibu. Mereka begitu mendambakan hangat pelukan daripada ayah dan ibu.
Tuan Haji begitu terharu dengan peristiwa itu. Beliau berkata kepada saya, "anak-anak kita di Malaysia nak dipujuk, baru dapat kita peluk. Anak-anak yatim berlari minta dipeluk. Mereka tahu mahalnya nilai belaian ayah dan ibu."
Kisah 2 bersambung esok. Penat.
wAllahu 'alam
Kisah yang ingin saya kongsikan bukanlah daripada pengalaman beliau ketika berlayar dengan kapal Mavi Marmara. Tiga kisah di bawah adalah sebahagian daripada pengalaman beliau di Gaza sewaktu peperangan Disember 2008. Waktu itu, beliau datang untuk memberi bantuan kemanusiaan di bawah payung Yayasan Amal Malaysia.
Kisah 1: "Kami mahu ummi, kami mahu abi."
Satu petang, setelah selesai bermesyuarat bersama sukarelawan-sukarelawan daripada segenap dunia, daripada pelbagai jenis organisasi, Tuan Hj Jamaluddin bersama beberapa rakan Yayasan Amal Malaysia pergi bersiar-siar mengambil angin. Tak jauh mereka berjalan, mereka melintasi longokan batu-bata dari rumah-rumah penduduk Gaza yang ranap dek bom Zionis.
Di atas runtuhan tersebut, ada beberapa orang anak-anak kecil yang sedang bermain-main. Tuan Haji dan rakan-rakan menghampiri kanak-kanak itu sambil memberi salam. Ketika Tuan Haji dan rakan-rakan sedang berusaha mendaki longokan batu-bata tersebut, terdengar suatu jeritan daripada seorang penduduk Gaza dalam lingkungan 40-an seolah-olah menegah perbuatan mereka. Tuan Haji tidak menghiraukan tegahan itu. Beliau benar-benar mahu bermesra dengan anak-anak bumi perjuangan itu.
Tuan Haji melutut di hadapan anak-anak itu dan dia sekali lagi memberi salam. Mereka menjawab dengan penuh ceria. Tuan Haji Jamaluddin menghulurkan tangan seolah-olah menawarkan dakapan kepada anak-anak itu. Seorang anak lelaki lantas merebahkan dirinya ke dalam dakapan Tuan Haji seraya bersuara, "Abi!". Laju mengalirkan air mata Tuan Haji. Seorang lagi si comel menerpa ke arah Tuan Haji dan beliau cepat-cepat melebarkan sebelah tangannya untuk menyambut anak itu ke dakapannya. Kanak-kanak yang lain juga cepat-cepat menuju ke arah kawan-kawan Tuan Haji yang lain. Sayup-sayup kedengaran rintihan suara, "Abi, abi".
Mereka ini adalah anak-anak yatim Gaza. Lelaki yang cuba menegah Tuan Haji dan rakan-rakan daripada mendekati anak-anak ini tadi sudah pun menjangkakan perkara begini akan terjadi. Anak-anak ini rindu belaian ayah dan ibu. Mereka begitu mendambakan hangat pelukan daripada ayah dan ibu.
Tuan Haji begitu terharu dengan peristiwa itu. Beliau berkata kepada saya, "anak-anak kita di Malaysia nak dipujuk, baru dapat kita peluk. Anak-anak yatim berlari minta dipeluk. Mereka tahu mahalnya nilai belaian ayah dan ibu."
Kisah 2 bersambung esok. Penat.
wAllahu 'alam
Monday, July 12, 2010
Our silence is a green light for Israel
"Each moment of international silence and inaction proves to be a commendation of Israeli oppression.
The longer a tyrant is allowed to commit such despicable acts against HUMANITY, the more atrocious and frequent such acts become.
First the evacuation of Palestinians from their land, then the closure, followed by the massacre in Gaza and the unending siege. What more is left to be done?!"
Full text can be obtained at al-Jazeera Magazine .
I had my breakfast at a Malay restaurant. I had a roti canai and teh ais . At the counter, there as a medium size poster of "Boycott Israel" with a long list of products to be boycotted. I asked the worker who was working behind the counter if they still have Milo ais and Maggi goreng . Surprisingly, they still do. What is funnier is that right behind the counter are cigarettes of various brands including Marlboro and Dunhill.
I think this is one of many side effects when we choose the wrong people to be our emissary of the Palestinian course. These "icons" of the Palestinian struggle, they don't have a clear idea of what this struggle is all about. So do the people who follow them.
Silence is no doubt a deadly weapon. But, to speak out about something you don't have the guts to do is just shooting blanks.
wAllahu 'alam
The longer a tyrant is allowed to commit such despicable acts against HUMANITY, the more atrocious and frequent such acts become.
First the evacuation of Palestinians from their land, then the closure, followed by the massacre in Gaza and the unending siege. What more is left to be done?!"
Full text can be obtained at al-Jazeera Magazine .
I had my breakfast at a Malay restaurant. I had a roti canai and teh ais . At the counter, there as a medium size poster of "Boycott Israel" with a long list of products to be boycotted. I asked the worker who was working behind the counter if they still have Milo ais and Maggi goreng . Surprisingly, they still do. What is funnier is that right behind the counter are cigarettes of various brands including Marlboro and Dunhill.
I think this is one of many side effects when we choose the wrong people to be our emissary of the Palestinian course. These "icons" of the Palestinian struggle, they don't have a clear idea of what this struggle is all about. So do the people who follow them.
Silence is no doubt a deadly weapon. But, to speak out about something you don't have the guts to do is just shooting blanks.
wAllahu 'alam
Subscribe to:
Posts (Atom)